Workshop liefdevolle en gelijkwaardige jeugdzorg: een terugblik

We hebben heel veel verschillende hulpverleners gehad en ervaren wanneer therapeuten aansloten en verbinding ontstond. Dit zat hem in kleine dingen die voor ons van grote betekenis zijn geweest. En vaak waren het momenten waarop hulpverleners hun eigen ervaringskennis deelden of buiten het zogenaamde boekje gingen. Op basis van deze goede voorbeelden geven wij onze workshop ‘Een liefdevolle en gelijkwaardige jeugdzorg, hoe dan?’

Bij de kennismaking delen we ervaringen met de deelnemers. Iemand deelt een eigen ervaring die begint met ‘ik ben benieuwd wie net als ik…’, bijvoorbeeld: ‘…zelf of in de familie jeugdzorg heeft gehad’ of ‘… een cliënt een knuffel geeft’. Daarna schetsen we het kader. Te beginnen met wat we niet willen: geweld in de jeugdzorg en Commissie de Winter. En daarnaast wat de basis zou moeten zijn: de kinderrechten.

We vragen aan de deelnemers welke woorden in hen opkomen bij ‘liefdevolle jeugdzorg’ en delen daarna welke woorden bij de ervaringsdeskundigen omhoog kwamen toen we hen dezelfde vraag stelden. We delen video’s uit onze #AlsnogBedankt campagne en hierna gaan de aanwezigen met elkaar in gesprek: welke cliënt zou jij willen bedanken of aan wie zou je sorry willen zeggen?

Ik vind het belangrijk om deze workshop te geven, omdat er nog veel verschil zit in de gelijkwaardigheid van de behandelaar en de cliënt. Een jongere of kind wordt vaak gezien als ‘probleem’ en dat moet eigenlijk stoppen. 

Zelf heb ik een ervaring gedeeld van na de jeugdzorg, omdat ik ben ‘vergeten’ door de jeugdzorg. Mijn thuissituatie was echt niet oké, maar er is nooit iemand geweest die heeft ingegrepen. En ook dat gaat eigenlijk om het missen van liefdevolle en gelijkwaardige jeugdzorg, omdat er geen volwassene is geweest die daarin heeft gezorgd voor het kind. De situatie die ik heb kunnen delen is over een opname die ik had tijdens Corona. Ik was opgenomen toen de restricties rond Corona werden aangescherpt, waardoor we allemaal naar huis moesten. Dit gaf veel stress voor veel cliënten, zo ook voor mij. Ze hebben op die plek toen een ‘logeerhuis’ gecreëerd en dit maakte dat we niet thuis hoefden te zitten als dat niet een fijne of veilige plek was. Na twee weken kregen we via de mail te horen dat we daar niet meer konden blijven, omdat het anders ging worden. Daar ging ik niet goed op. Ik was enorm in paniek en heb in die stand gezegd dat ik naar huis zou gaan (waar het juist niet oké was voor mij). De sociotherapeut die toen aanwezig was, is toen mijn kamer binnen gelopen en heeft mij laten zitten op de grond. Ze is tegenover mij, knie-tegen-knie gaan zitten, heeft haar hand op mijn knie gelegd en heeft mij toen weer in het hier en nu weten te brengen. Dit deed zij allemaal terwijl de 1,5 meter afstandsregel van kracht was en ze dus niet zo dichtbij had mogen komen. Dit liet mij toen gelijkwaardig voelen, maar ook met liefde gesteund, omdat ik er mocht zijn. Ook in mijn paniek en de staat waar ik in was. 

Hieruit heb ik dan ook de tips gegeven dat je je altijd kan aanpassen op de cliënt. Je hoeft niet altijd maar volgens het boekje de standaard vragen te stellen, maar laat ook vooral zien dat je mens bent. Dat ook jij dingen hebt meegemaakt. Je hoeft geen hele levensverhalen te delen om iets van erkenning of herkenning te geven. Je kan ook al liefdevol en gelijkwaardige zorg bieden door een kopje thee aan te bieden en/of mee te denken hoe iemand zichzelf het fijnste voelt in de ruimte. Misschien wil diegene wel op de grond zitten of juist in een bepaalde hoek van de kamer. Dit zijn kleine dingen waardoor een cliënt zich al gezien kan voelen. 

De deelnemers vonden het een goede en belangrijke workshop, ze waren onder de indruk van de dingen die we meegaven. Wat voor ons eigenlijk heel normaal is, is voor anderen heel bijzonder. Velen nemen dan ook mee dat juist de kleine dingen soms die verandering kunnen brengen voor een cliënt en juist die zorg kunnen bieden die nodig is. Vaak hoorde ik terug dat de deelnemers van de workshop dat zij graag anders zouden willen. En dat ze nog extra gestimuleerd worden om liefdevol en gelijkwaardig te handelen. 

Dagvoorzitter Merel van Dorp: “Echt een mooie, interactieve workshop met een krachtige boodschap. Voor de vertrouwenspersonen is er echt een luikje opengegaan, ook in de middag kwam jullie verhaal herhaald terug – ook als in: hoe verbind je beleid/protocollen met liefdevolle zorg.”

Caroline Rueb van Jeugdstem: “Het is ontzettend goed ontvangen. Iedereen heeft het nog over liefdevol contact en buiten de lijntjes kleuren. Denk dat dit precies was wat ze nodig hadden! Ik vond het ook echt prachtig.”

Alynda: “Ik hoop dat alle hulpverleners meer gaan letten op wat de kinderen en jongeren nodig hebben. Dus niet op wat zij denken dat de jongeren en kinderen nodig hebben, maar echt naar de stem van de kinderen en jongeren gaan luisteren. En dat ze vooral ook de kinderen en jongeren als mens achter het dossier zien, luisteren naar het kind/de jongere en niet alleen uitgaan van wat er in de verslagen staat.” 

Wil je meer weten over hoe ExpEx zit inzetten voor liefdevolle jeugdzorg? Bekijk dan deze overzichtspagina.