Blog: Bijna vier weken later en veel bureaucratie en stress verder

Dit is het vervolg op mijn vorige blog ´De participatiewet belemmert mij om te participeren´.

Ik sta in de supermarkt. Shit, ik word gebeld door een onbekend nummer. Voorzichtig neem ik op en ja hoor, het is de gemeente. Ze vroeg of het uitkwam en of ik haar nu te woord kon staan. Gelukkig durfde ik te vragen of ze me later wilden terugbellen. Snel afrekenen en hup naar huis. Ik trilde van angst. Wat wilde ze van me? Had ik iets verkeerd gedaan? Mag ik mijn vrijwilligersvergoeding toch niet houden?

15 minuten later werd ik gebeld door een vervanger die zei dat ze mijn brief had gelezen en vroeg wat mijn vraag was. In grote lijnen vertelde ik mijn verhaal en vroeg ik wat ik moest doen. Ze gaf aan dat ik een overzicht moest sturen en dat ik dan de vrijwilligersvergoeding mocht houden, maar wel met een maximum bedrag van 150 euro per maand. Ik vertrouwde het niet waarop ik vroeg of ze wist dat ik nog geen 27 was en of daarvoor andere regels gelden. Daar had ze geen antwoord op. Ze ging het uitzoeken met een collega en ze zou me vandaag of morgen terugbellen met het antwoord.

Nog geen duidelijkheid, maar ze zijn er tenminste mee bezig en gelukkig werd ik een uur later teruggebeld. Ze kwam met een uitleg die ik niet helemaal snapte. Iets met de belastingdienst en 21 jaar. Ze zouden het vrijlaten maar wat betekent dat?

Dus voorzichtig vroeg ik of ik het mocht houden en gelukkig zei ze dat dat mocht. Eindelijk antwoord en nog een positief antwoord ook! Voorzichtig ben ik opgelucht maar nog niet helemaal, want wat als ze het toch niet goed begrepen had en ik het toch niet mag houden?

Ze is een invaller en ik heb niks op papier. Had ik het gesprek maar opgenomen…

Ik heb contact opgenomen met de gemeente over de opleiding die ik wil doen. Naast mijn woonbegeleider was daar ook mijn moeder en met zijn drieën vormde we een goede basis om te vertellen waarom dit zo belangrijk voor mij is.

Gelukkig was mijn aanspreekpunt bij de gemeente het er mee eens dat deze studie de oplossing is voor mij om uit de uitkering te komen. Mijn aanspreekpunt bij de gemeente zou een brief maken voor haar manager. Ik dacht eigenlijk dat ik alleen mijn klantmanger zou moeten overtuigen en dat ik dan de opleiding zou mogen doen, maar ze is helaas niet bevoegd om die uitspraak te doen. Het plan is als volgt: mijn aanspreekpunt bij de gemeente gaat een brief schrijven die ik ga aanvullen waar nodig. Deze brief gaat dan naar haar manager die er over beslist en dus bepalen of ik die studie mag doen waarmee ik uit de uitkering kan komen. Maar dan moeten we hen wel overtuigen met mijn brief die ik mag aanvullen met argumenten waarom deze studie de juiste is voor mij.

De brief is nu af en verstuurd. Hopelijk mag ik mijn studie doen, maar dat is dus nog onduidelijk. Wat ook onduidelijk is, is de behandeling die ik ga doen. Ik heb vroeger veel mentale problemen gehad en het is me gelukt om er mee om te leren gaan, maar dat betekent niet dat ik er geen last meer van heb. Dagelijks struggle ik met mentale problemen en voor hopelijk het laatste deel heb ik eindelijk hulp gezocht, maar zoals in alle hulp is er een wachtlijst en behandelprotocol dat ik moet doorlopen. Hulp zoeken is een, maar hulp krijgen is totaal iets anders. Sinds juli sta ik op de wachtlijst voor een behandeling en na lang wachten heb ik op binnenkort eindelijk het veelbelovende gesprek met de arts. 

Na een paar maanden krijg ik een datum voor de start van mijn behandeling en ik reken alvast uit wanneer ik klaar ben. Gelukkig zou dat precies rond het begin van mijn nieuwe studie zijn. Semi opgelucht ga ik met goede zin de behandeling in. Een aantal dagen later krijg ik een appje van mijn klantmanager. Ik word uitgenodigd voor een gesprek om het te hebben over mijn behandeling maar ook over de studie die ik wil gaan doen. Eindelijk krijg ik het antwoord waar ik al die tijd op heb zitten wachten. Na de eerste periode van mijn behandeling kan ik eindelijk naar het gesprek. Super zenuwachtig maar vol goede moed ga ik het gesprek in. Mijn klantmanager begint gelijk met het goede nieuws: ik mag de studie gaan doen! Wat ben ik opgelucht om dat te horen. Er zijn wel wat voorwaardes maar het is een begin. 

We will see…. Ik houd jullie op de hoogte!