Voicemails voor de Minister: het persoonlijke achter de politiek

Maandag 18 november is het wetgevingsoverleg jeugd van het Ministerie van VWS. Tweede Kamerleden en de Ministers gaan hier met elkaar in gesprek, wat voor ons voelt alsof er óver in plaats van mét de jeugd wordt gepraat. Daarom hebben Mohini en Jason een videoboodschap opgenomen gericht aan Minister Hugo de Jonge.

Wij willen dat de beleidsmakers -wanneer zij zich bezig houden met de euro’s van de begroting en de woorden van plannen en evaluaties- denken aan de verhalen en gezichten van de kinderen er achter. Zodat het beleid beter wordt afgestemd op de wensen en de behoeften van de mensen om wie het gaat. Het is een handreiking om meer samen te werken met ervaringsdeskundigen en een oproep om het persoonlijke meer ruimte te geven in de politiek.

Beste minister,

Mijn naam is Jason, ik ben 21 jaar.

Ik vraag mij af of u mijn zorgen deelt. Of u soms naar uw eigen kind kijkt en een kruis slaat op dat het geen zorg nodig heeft.

En vraagt u zich soms ook af wat u zou doen met een suïcidale zoon? Of u die toe zou vertrouwen aan een gesloten instelling. Of het risico zou nemen hem thuis te verliezen. En als uw kind weg zou lopen, zou u dan de politie bellen?

Of u uit onmacht hulp zou kunnen vragen? En naar de psychiater zou schreeuwen als blijkt dat het er niet is.

Toen ik suïcidaal was heeft mijn moeder een tijd met mijn kleine broertje op een matras voor mijn slaapkamerdeur geslapen. Ze had al weken, misschien spreken we zelfs over maanden, eerder aan de bel getrokken en hulp gevraagd.

Die hulp kwam maar niet en toen het er wel kwam werd ik geplaatst in een gesloten jeugdzorg. Ik ben vaak opgesloten in een isoleercel.

Ik wil in een situatie belanden waarin zorg echt zorg is en jongeren niet verder worden belemmerd.

Beste Minister,

Ik ben Mohini, ik ben 27 jaar. Ik werk in gesloten jeugdzorg.

We zijn 10 jaar verder dan toen ik in jeugdzorg zat. Maar ook nu zie ik dat er teveel mis is in de jeugdzorg.

Ik was in gesloten jeugdzorg terecht gekomen en zij dachten allemaal dat ik heel agressief was. Het zielige is dat ik eigenlijk helemaal niet bij mijn verdriet en pijn kon komen, omdat die zo groot was dat ik er niet mee om kon gaan. Want ook agressieve kinderen zijn vaak angstig of hebben verdriet.

Het gedrag is niet het probleem. Ik denk dat het kind een probleem ervaart, en niet dat het kind een probleem is.

Er is een doelgroep die heel erg onzichtbaar is maar toch wordt benadeeld.

Dus ik zou u willen vragen: vergeet niet dat de maatschappij kinderen ook uw kinderen zijn. En dat deze ook uw verantwoordelijkheid is.

Help mij alstublieft om het voor deze kinderen te doen. Want in mijn eentje lukt het niet, ook al probeer ik dat wel.