Spoken Word Nicky: ‘Dakloos word je nooit!’

Expex Nicky heeft een spoken word geschreven over een eigen plek vinden als je 18+ bent met een jeugdzorg verleden. De hopeloosheid die hierbij komt kijken probeert Nicky te laten overkomen vanuit diens eigen ervaring.

‘Dakloos word je nooit’
Werd mij verteld toen ik mijn groeiende paniek ventileerde.
‘Dakloos word je nooit’
Werd mij verteld uit liefde en zorg.
‘Dakloos word je nooit’
Werd mij verteld toen ik weg moest van mijn veilige plek.
Toch kwam het erg dichtbij.

Want als je boven de 18 bent,
Is hulp ver te zoeken.
Doe het maar zelf.
Leun op je vangnet, je ouders.
Niemand lijkt te snappen,
dat het bij sommige niet zo makkelijk is.

Afwachten was geen optie,
Nee, de hulp zocht ik op.
Veel was er niet, voor iemand zoals ik. 
Een beetje hoop werd mij gegeven.
“Ik regel wel iets voor je, geef me tijd.”
Het bleken loze woorden, die mijn paniek vergrootte.

Als je al veel behandeling hebt gehad,
En geen groot gevaar meer bent,
Ben je te gezond voor hulp. 
Als je goed voor jezelf kan zorgen, 
op de meeste dagen van de week,
Ben je te gezond voor hulp.
Als je eindelijk leert leven met je problemen, 
ook al kan je niet terug naar je ouderlijk huis,
Ben je te gezond voor hulp.

Geen vangnet, maar niet genoeg problematiek.
Die combinatie haalde me onderuit.
Daardoor viel ik terug,
ging ik langzaam weer kapot.
Al mijn harde werk,
jaren van leren en klimmen.
Terug in dat dal.

Hoe slecht moet het met mij gaan, 
om begeleiding te krijgen met het vinden van mijn veilige plek?
Hoe slecht moet het met mij gaan,
om niet te hoeven zwerven van bank naar bank?
Hoe slecht moet het met mij gaan,
om een helpende hand te krijgen in deze keiharde woningmarkt?

‘Dakloos word je nooit’
Maar thuisloos ben je zo snel.
Nergens settelen, nergens veilig.
Nergens mijn eigen plek.
Dieper en dieper zinken.
Wachtend, tot iets me hoop geven kon.
Want hoe lief ik alle aangeboden logeerkamers ook vond.
Een eigen plek is voor mijn kwetsbare ik noodzaak, geen luxe.

‘Dakloos word je nooit’
Noodwoning 1,
Noodwoning 2.
Nog 3 maanden. 
Bezichtiging 1,
Bezichtiging 2,
Hopeloos, onzeker.
Steeds weer een nee.
Elke keer weer dezelfde vraag;
Lukt het deze keer?

Een stukje uitleg bij de drie foto’s bovenaan:
Links: Ondanks het vrolijke uiterlijk dat Nicky liet zien, verdronk die in de hopeloosheid en stress.
Midden: Een lege gang, geen uitzicht op een eigen plek. Eenzaam, Nicky voelde zich niet gezien.
Rechts: Ups and downs. De lift stapte Nicky blind in en het voelde als toekijken terwijl diens lot bepaald werd.