Column: Korte mouwen en ontblootte armen

Een aantal weken geleden was ik op kamp. We hadden vrije tijd, en ik was neergeploft op mijn bed om een momentje voor mezelf te pakken. Het had niet lang geduurd voor er iemand naast mijn bed hurkte. Het was een meid die ik in de eerste instantie had beschouwd als te populair, te volwassen en te extravert om om te gaan met een jongen die met zijn knuffelbeest onder zijn arm over een Peter Pan boek gebogen zat. Wij hadden niks gemeen, had ik besloten. Nu zat ze echter te balanceren naast mijn bed, en vroeg ze of ze mij stoorde.

Uit beleefdheid had ik nee gezegd, en haalde ik de oortjes die luid muziek door mijn hoofd hadden gegalmd uit mijn oren. ”Ik heb zoveel respect voor jou”, was de ijsbreker geweest. Ik keek haar aan met een blik die zowel vraag als verwarring uitdrukte. ”Dat je zo met korte mouwen loopt… Dat durft ik echt niet, hoor!”

Op dat moment hurkte populaire jongere nummer twee neer naast het meisje, en voegde zich bij het gesprek.

”Als mijn wonden genezen zijn,” zei ik ”horen de littekens voor de rest van mijn leven bij mijn arm. Dit is mijn arm, en daar verandert niks meer aan. Daar moet ik mee leven, en de rest van de wereld ook. Als het warm is, draag ik dus korte mouwen. En die tijd gaat voor jou ook komen, echt waar.”

Vanaf dat moment kwam ze regelmatig bij mij, wanneer er iets aan de hand was; wanneer ze boos was, of verdrietig. Bij het afscheid liepen alle 70 deelnemers door elkaar heen. Ik had een moment alleen gestaan, en ze stapte op me af. Ze zei met tranen in haar ogen dat ze me zou gaan missen. Toen sloeg ze haar armen om me heen.

Korte mouwen en ontblootte armen.

Mijn littekens waren voor haar een opening geweest het gesprek met mij aan te gaan. Onbewust had ik door het dragen van korte mouwen mijn ervaringen al gedeeld, en hiermee was de brug gebouwd naar een waardevolle band die ik anders had moeten missen.

De meerwaarde van het hebben van dezelfde ervaringen was mij onontkoombaar duidelijk gemaakt door het veel te populaire meisje naast mijn bed, dat haar mouwen opstroopte.