Jason over isoleercellen: wie durft knopen door te hakken?

In 2018 kondigde Hugo de Jonge aan dat een verbod op de isoleercel in 2021 gerealiseerd zou moeten zijn. Vandaag moesten we het teleurstellende nieuws horen dat die deadline niet gehaald zal worden. Een niet te verteren conclusie.

Elke keer als we het hebben over het schenden van de rechten van kinderen uit de jeugdzorg, wordt het naleven van die rechten gezien als optioneel. Iets waar instellingen uit eigen beweging naartoe zouden moeten streven, zo ook bij het afbouwen van het gebruik van de isoleercel. Maar we hebben het hier niet over het verbeteren van het weekmenu. We hebben het over interventies waarvan bekend is dat ze kinderen ernstig schaden. Vrijblijvendheid is niet gepast als het gaat om maatregelen die niet bijdragen aan het welzijn van het kind en daarom compleet voorbij gaan aan de reden waarom het kind in de jeugdzorg is geplaatst: om verdere schade te voorkomen.

Een nee-tenzij beleid, zoals Blokhuis in het artikel van EenVandaag oppert, is ook niet voldoende. Als het gaat om isoleren in de gesloten jeugdzorg, dan moet de reactie steevast ‘NEE’ zijn. Met een nee-tenzij beleid, hebben instellingen alsnog isoleercellen tot hun beschikking. En de aanwezigheid van een isoleercel, zal het gebruik ervan garanderen.

We kunnen het nog eens hebben over welke gevolgen isoleren met zich meebrengt en waarom het onwenselijk is, maar het is inmiddels allemaal wel bekend. Wat in praktijk doorslaggevend zal zijn, is of er iemand knopen durft door te hakken.