Gunou en haar hulphond Solo staan in het AD

9 december 2022

Gunou Mahmoud (21) liep in haar jeugd meerdere trauma’s op, waar ze nog steeds last van heeft. De Delftse heeft al meerdere keren geprobeerd een einde te maken aan haar leven. Dankzij hulphond Solo kan ze echter weer een normaal leven leiden. Tot verdriet van Gunou wordt Solo echter geregeld geweigerd in horeca en winkels. ,,Ik moet telkens uitleggen dat ik niet zonder hem kan.’’

Gunou werd meerdere keren, voor langere tijd, (gedwongen) opgenomen. De ene keer in een gesloten inrichting en de andere keer in een open inrichting. Op haar zestiende wilde ze euthanasie plegen, totdat haar behandelaar begon over de mogelijkheid van een hulphond. ,,Die bleek goed te zijn voor mensen met PTSS.’’ Dat gaf haar weer enige hoop.

Toch zou het nog jaren duren voordat ze Solo kreeg. Want dit soort hulphonden kosten tienduizenden euro’s en worden, in tegenstelling tot bijvoorbeeld blindengeleidehonden, niet vergoed door de zorgverzekeraar. Via de gemeente Delft lukte het uiteindelijk alsnog om een hulphond te laten opleiden bij stichting Vom Falorie. En dat is eigenlijk haar redding geweest.

Gunou heeft het zo nu en dan nog steeds moeilijk, maar vergeleken met twee jaar geleden is haar leven ‘80 procent gedraaid’. Soms heeft ze een terugval. Begin dit jaar ging het bijvoorbeeld weer even mis. Maar dankzij haar hulphond Solo wist ze daar weer overheen te komen. Die voelt het meteen aan als het niet goed gaat met haar en grijpt dan in. Als Gunou even doet alsof ze het moeilijk heeft en in elkaar krimpt, springt Solo meteen op uit zijn mand en rent naar haar toe. Hij begint te blaffen en klimt tegen haar op. ,,Hij brengt me weer terug naar het hier en nu.’’

Strafbaar

Gunou kan dan ook niet meer zonder hem. ,,Hij gaat overal mee, is altijd bij me. Hij geeft me vertrouwen en een goed gevoel. Ik voel me ook veilig met hem. Ik voelde me eerst altijd onveilig buiten en onzeker. Maar ik merk dat het steeds beter gaat. Als ik gestrest bent, ruikt hij dat. En ook als mijn gedrag verandert.’’

Ze merkt wel dat veel mensen op straat niet begrijpen waarom zij een hulphond nodig heeft. Zo op het eerste gezicht lijkt er namelijk niets aan de hand met haar. De Delftse moet het dan ook vaak uitleggen als ze een winkel of restaurant binnen gaat. ,,Wettelijk moeten ze mijn hond gewoon binnenlaten. Het is strafbaar als ze me niet toelaten, maar ze weigeren alsnog. Ik merk dat het bij weinigen bekend is dat hulphonden niet geweigerd mogen worden. Laatst kwam er zelfs een horeca-eigenaar heel intimiderend naar me toe. Andere klanten dreigden namelijk weg te gaan vanwege mijn hond. Die vonden dat vies, een hond in een restaurant. Maar de wielen van een rolstoel zijn echt viezer dan mijn hond. Die wordt gewassen en geföhnd.’’

Winkels

Uit een onderzoek van de Universiteit Utrecht blijkt dat hulphonden vaak worden geweigerd op publieke plekken als winkels en ziekenhuizen. Ruim vier op de vijf baasjes geeft aan het dier geregeld buiten te moeten laten. Veel weigeraars geven aan dat de hygiëne in gevaar komt bij het toelaten van dieren. Maar onderzoekers concluderen dat de poten van hulphonden schoner zijn dan de schoenzolen van hun gebruikers.

Als een restauranteigenaar Solo weigert, gaat Gunou meestal weg. ,,Je weet anders ook niet wat ze met je eten doen. Bij een restaurant zijn we laatst buiten gaan zitten. Maar daar is het nu te koud voor.’’ Het zijn ook niet alleen restaurants waar ze soms niet welkom is. Ook kleine winkels en supermarkten doen soms moeilijk. ,,Eigenlijk mogen ze niet vragen wat ik heb. Maar om problemen te voorkomen, leg ik het toch maar telkens uit. Ik kan Solo sowieso niet buiten laten. Deze honden zijn heel erg duur. Als ze gestolen worden, ben je de pineut. Maar los daarvan: ik heb hem gewoon nodig.’’

Dit nieuwsbericht bestaat uit delen van een recent artikel uit het Algemeen Dagblad waarin ExpEx Gunou haar verhaal doet. Het oorspronkelijke artikel is geschreven door Ilah Rubio. Foto gemaakt door Fred Leeflang.