Vorige week vierden we dat Fietje Schelling met pensioen gaat. Fietje is een van de grondleggers van Stichting ExpEx. Ze gaf jongeren een plek aan tafel – en nu nemen zij met elkaar het stokje van haar over. We delen hieronder met jullie graag een kort verslagje van de dag met het thema ‘liefdevolle verbinding’ en de speech die onze voorzitter Hannah namens alle jongeren gegeven heeft.

De aanwezigen beleefden deze dag een kunstzinnig programma waarin alle speerpunten die Fietje en ExpEx aan het hart gaan een podium kregen. Zo visualiseerden we in workshops hoe we een liefdevolle jeugdzorg in de toekomst willen zien en kregen we training hoe hulpverleners toekomstgericht kunnen werken met de Big 5 als basis. Ook gaven de Haagse ExpEx Mylen, Alynda en Hannah een dichtworkshop.

Saloua deelde met de zaal wat Fietje en ExpEx voor haar betekent hebben en ook Ravi en Hannah gaven een persoonlijke speech die je hieronder terug kunt lezen. Fietje werd geprezen als de belichaming van liefdevolle verbinding: warm, duidelijk en altijd oprecht. Natuurlijk kreeg zijzelf het laatste woord. Ze riep op jongeren te blijven betrekken bij plannen, beleid en hun eigen traject. Haar boodschap: “Stop niet bij 18. Zie jongeren echt, luister, en laat ze meedenken.”

Eerder nam Fietje al afscheid van Stichting ExpEx. Lees meer daarover in dit bericht:

Vanaf de eerste keer dat ik je ontmoette:
blonde krullen, die lachend aan kwamen lopen.

Je was in beweging.
Altijd onderweg.
Altijd op weg naar iets beters.

Op weg naar een betere jeugdzorg.
Op weg met een missie:
jongeren een stem geven.
En niet alleen dat —
maar die stem ook serieus nemen.

Zelfs voordat jongeren hun eigen stem serieus namen,
en voordat anderen ons echt hoorden,
begon jij al met luisteren.
En je leerde iedereen om echt te luisteren.

Naar jongeren.

Je dacht:
hoe krijgen we ze aan tafel?
Niet als gast,
maar als mede-eigenaar.

En zo kwam het:
jongeren begonnen te participeren.
Niet omdat het moest,

maar omdat jij het mogelijk maakte.

Je zette JONG doet mee op.
ExpEx groeide uit de grond.
Ervaringsdeskundigheid kreeg een plek.
Niet als bijlage —
maar als basis.

Jij legde de fundamenten
waar wij op mogen bouwen.
Je liet ons groeien in rollen
waarvan we niet wisten dat ze bestonden.
Rollen die we zelf mochten vormgeven,
omdat we voelden dat ze nodig waren.

En meer dan dat:
je kende ons.

Je wist wie een lift nodig had naar die ene afspraak.
Wie je even moest bellen,
omdat afspraken onthouden niet altijd makkelijk is
als je moet overleven in de jeugdzorg — of er net uit bent.

Volgens mij was jij zelfs een periode mijn agenda.
Ik belde je gewoon even als ik het niet meer wist.
En ik geloof: dat geldt voor heel veel van ons.

Jij begreep dat participatie
ook betekent: zorgen voor de randvoorwaarden

om überhaupt te kunnen meedoen.
Niet alleen in jongerenparticipatie,
maar ook in het leven.

De BIG 5 – zoals jij hem belichaamde:

1. Sociaal netwerk
Je bouwde een netwerk waarin jongeren, professionals en ervaringsdeskundigen
samenkwamen.
Niet als losse schakels, maar als echte gemeenschap.
Daaruit ontstonden vriendschappen — voor het leven.
Voor ons, als jongeren, was jouw netwerk een vangnet.
Een bron van vertrouwen, juist in tijden waarin alles wankelde.

2. Welzijn
Als iemand vastliep in het moeras van regels en loketten,
wist jij wél waar je moest zijn.
En als het echt niet ging, dan kwam jij:
met een kaartje, een telefoontje,
of gewoon even langs.
Je was nabij, precies op het moment dat het nodig was.

3. Werk, dagbesteding, onderwijs
De projecten die we met jou deden spraken allemaal van perspectief.
Dankzij jouw hulp, jouw inzet en jouw koppelingen
hebben velen van ons hun opleiding afgerond
en hun weg naar werk gevonden.

4. Huisvesting
Je streed voor goede huisvesting voor jongeren uit de jeugdzorg.

Maar je deed meer dan dat:
je hielp ons begrijpen, doorverwijzen, aanvragen.
En als iemand dan eindelijk een eigen plek vond?
Dan stond jij klaar met het busje.
Velen van ons zijn letterlijk met jouw hulp verhuisd.

5. Inkomen
Je zette je in voor eerlijke vergoedingen voor jongeren en ervaringsdeskundigen.
Je regelde opdrachten, betaalde klussen —
soms zelfs banen.
En als het niet lukte via officiële weg,
dan had jij wél een oplossing.
Een bonnetje van de Primera, of een creatieve omweg.

Jij gaf de BIG 5 niet alleen vorm op papier,
maar in de praktijk.
In je handelen.
In je zorg.
In je aanwezigheid.

Je kende onze kracht,
maar ook onze pijn.
Je kende onze verhalen,
en liet ons toch zélf vertellen.

Je koppelde ons aan opdrachten
die precies bij ons pasten.
Je zette ons in positie —

ook als we dat zelf nog niet durfden.

Je hebt ons niet alleen meegenomen,
je hebt ons opgevoed in participatie.
Met oog voor detail,
en hart voor de mens.

Je was mentor.
Aanjager.
Regelaar.
Een zichtbare motor.
Onmisbaar —
en tegelijk altijd in dienst van het grotere doel.

En nu draag je over.
Aan ons.

De jongeren van toen,
die dankzij jou
nu volwassen mogen spreken.

Dat voelt spannend.
Groot.
Maar ook als een logisch moment.

Want jij hebt het zaad geplant,
en zag het groeien.
Je hebt ons geleerd:
meedoen is geen gunst,

maar een recht.

Zelfs toen het leven donker werd,
zoals toen Robert onverwacht overleed,
was jij daar.
Niet alleen als professional,
maar als mens.

Met je verdriet,
je nabijheid,
en de ruimte om te rouwen.

Je liet zien
dat meedoen ook betekent:
je emoties durven laten zien.
Dat ook dát hoort bij kracht.

Je bouwde een ladder.
Een participatieladder.
En je hield hem voor ons vast,
zodat wij erop konden klimmen.

Je gaf ons de ruimte om te oefenen —
om te vallen, te twijfelen, weer op te staan.
Totdat we hem zelf konden dragen.
En nu staan wij er,
om hem weer vast te houden
voor de volgende generatie
die ook wil participeren.

Dankjewel, Fietje.
Voor je scherpte,
je warmte,
je betrokkenheid.

Voor het bellen, regelen,
meedenken, voorduwen
en altijd:
het blijven geloven.

Je laat ons niet achter.
Je laat ons verder gaan.

En wat je hebt opgebouwd,
draagt jouw naam —
in de manier waarop wij
onszelf nu durven neer te zetten.