Nicky – Zelfbeeld en eetprobleem #STIGMA

Dat ik nu zou staan waar ik nu sta, had ik 10 jaar geleden niet verwacht. Eigenlijk 5 jaar geleden niet eens. Elke dag leer ik nog dingen over mezelf en mijn problemen, en al heb ik het nog vaak moeilijk, ik ben al zoveel stappen verder dan ik ooit had durven dromen..

Mijn ervaringsverhaal begint al vroeg, namelijk toen ik 1 jaar oud was. Mijn ouders gingen scheiden en ik denk dat dit achteraf één van de grootste invloeden op mijn ontwikkeling is geweest. Je zou misschien denken dat je als baby van 1 jaar niet veel merkt van het feit dat je ouders gaan scheiden, maar nu weet ik beter: De scheiding van mijn ouders is het begin geweest van mijn hechtingsstoornis en afhankelijkheidsstoornis. De jaren na de scheiding heb ik namelijk alleen met mijn moeder gewoond, mijn vader zag ik alleen in de weekenden. Ik werd één met mijn moeder, maar huilde ook vaak omdat ik mijn vader miste. Toen ik iets ouder dan 4 jaar was, kwam mijn stiefvader in beeld. Vanaf dag één nam hij de vaderrol op zich en ineens had ik twee vaders!

Ik was op het thuisfront toen best gelukkig, al was ik op andere gebieden een angstig en gevoelig meisje. Ik kan me nog vele keren herinneren dat ik huilend van school kwam omdat ik me buitengesloten voelde, niet durfde te gymmen of mijn moeder vreselijk miste.

Op mijn 6e kreeg ik last van lichamelijk klachten. De huisarts nam mijn klachten niet heel serieus, maar een jaar later werd ik met spoed in het ziekenhuis opgenomen omdat ik een levensbedreigende spierziekte had. Ik was toen 7 jaar en lag als klein meisje in een heel groot ziekenhuis, vol angst en met allerlei artsen om mij heen die me informatie gaven die ik niet kon bevatten. Mijn ouders zag ik heel veel huilen, ik moest allerlei nare onderzoeken ondergaan en ik was van de ene op de andere dag geen ‘normaal’ meisje meer. De afstand die er opeens was tussen mij en de rest van de wereld, was voor mij ontzettend pijnlijk. Vriendjes en vriendinnetjes kwamen af en toe op bezoek, maar een onderdeel van het hele sociale schoolgebeuren was ik niet meer.

Dit en het feit dat ik zoveel weg was bij mijn ouders en veel tijd alleen in een ziekenhuiskamer lag, heeft ervoor gezorgd dat mijn hechtingsproces verder verstoord werd. Ook mijn afhankelijkheidsproblemen en verlatingsangst zijn toen verder gevoed, omdat ik door mijn lichamelijke problemen een hoop zorgen nodig had. Ik raakte gewend aan het feit dat ik altijd voorzichtig met mezelf moest zijn, anderen om me heen had die voor me zorgden en vooral om mijn overbezorgde maar liefhebbende moeder aan mijn zijde te hebben. Mijn moeder en ik zijn door deze periode in mijn leven heel hecht geworden, maar uiteindelijk in een bepaald patroon met elkaar terecht gekomen, dat we eigenlijk afhankelijk van elkaar werden. Ik als afhankelijke van haar lichamelijke en later emotionele zorg, zij als afhankelijke van mijn hulpvragen en daarmee de controle over mijn leven..

Op 12 jarige leeftijd was mijn ziekteperiode gelukkig voorbij. Genezing zat er niet in, maar mijn ziekte was, zoals de artsen dat noemden, slapend. Ik kon mijn sociale leven weer oppakken en school hervatten. Dit ging niet helemaal van een leien dakje, omdat ik door mijn ziekteperiode een hoop had gemist. In groep 8 bleef ik verplicht zitten en dat deed mij vooral emotioneel veel pijn: Mijn hele klas ging naar de middelbare school, zόnder mij.. Weer een pijnlijke ervaring op het gebied van me alleen voelen en verlaten worden.

Toch heb ik aan deze tijd ook een mooie herinnering, omdat mijn beste vriend mij door deze moeilijke tijd altijd is blijven steunen. Zo ook zijn moeder en broer. Mijn beste vriend leerde ik in groep 3 kennen en hij heeft mij dus als gezond meisje leren kennen. Hij zag mij ziek worden en heeft mij weer zien opstaan uit de rolstoel. In dit hele proces is hij er voor mij geweest en ook toen ik bleef zitten en hij zijn weg naar de middelbare school vervolgde, bleef hij onze vriendschap trouw. Een leven zonder hem kan ik mij gewoon niet voorstellen, ik ben dan niet compleet. We hebben elkaars diepste dalen helpen doorstaan, elke puberfase van elkaar meegemaakt en vooral oneindig veel lol gehad samen. Hoe ziek of verdrietig ik ook was, hij kon altijd de blijdschap in mij naar boven halen. En nu nog steeds! In 2017 hebben we ons jubileum van 20 jaar vriendschap en dat is voor mij super waardevol!

De tijd van de middelbare school is voor mij heel dubbel geweest. Aan de ene kant heb ik veel lol gehad, maar ergens voel ik toch verdriet als ik eraan terugdenk. Ik denk dat dit komt doordat ik in deze tijd heel erg beschadigd ben. Dat klinkt misschien heftig, maar voor mijn gevoel ben ik in die jaren heel erg beschadigd in zelfvertrouwen, vertrouwen en levenslust. Ik zal niet zeggen dat ik gepest ben, maar ik heb me vaak onzeker gevoeld door anderen en dit heeft zeker invloed gehad op mijn psychische gesteldheid. Later heb ik EMDR (traumatherapie) gehad voor deze periode in mijn leven, omdat er veel situaties uit deze tijd zijn die mij een gevoel van minderwaardigheid hebben gegeven. Daarnaast werd ik in die periode steeds depressiever. In de 5e klas van het VWO kwam dit tot zijn dieptepunt: Ik ging niet meer naar school, lag de hele dag in pyjama onder een deken op de bank en kon alleen maar huilen en voor me uit staren. Ik was suïcidaal, had strijd met mijn ouders en dacht niet dat het ooit nog beter zou worden.

Ik ben toen een deeltijd behandeling gaan volgen van 5 dagen per week en dat is erg goed voor me geweest. In de behandeling werkte ik in een groep van leeftijdsgenoten aan mijn angsten en depressie. Een jaar later ging ik vol zelfvertrouwen en levenslust weg bij de afdeling. Ik schreef mij in voor een opleiding aan het Grafisch Lyceum in Rotterdam en werd aangenomen.

Als ik terugdenk was het eerste jaar op het GLR een jaar van puur geluk. Ik was zelfverzekerd, kon genieten van het leven en op het gebied van vrienden en cijfers ging het fantastisch! Voor mij had dit jaar eeuwig mogen duren! Maar helaas kwamen de psychische klachten terug. Al in het tweede jaar op het GLR kreeg ik weer last van depressieve gevoelens, sociale angst en werd mijn afhankelijkheid naar jongens/vriendjes toe extreem groot. Ik woonde toen op mezelf in Rotterdam, maar kon geen dag verdragen zonder nabijheid van mijn toenmalige vriendje of mannelijke aandacht op zich. Mijn zelfbeeld stond of viel met hun aanwezigheid. Ik raakte steeds verder in de put, ging niet meer naar school en zag het leven niet meer zitten. Ik verbrak mijn relatie en duwde al mijn vrienden weg, alleen mijn beste vriend en ouders zag ik nog. Uiteindelijk zat ik in zo’n diep dal dat ik op een dag een afscheidsbrief schreef. Ik had me voorbereid. Maar toen hoorde ik een sleutel in het slot..

Mijn stiefvader heeft mij huilend op de bank gevonden, met de brief naast mij op de bank. Woorden waren niet nodig, we hebben alleen maar samen zitten huilen. Hierna ben ik zes weken opgenomen geweest op een crisisafdeling. Ik ben daar tot rust gekomen en besloot dat ik met mijn problemen aan de slag wilde gaan. Ik wilde niet dood, ik wist gewoon geen andere uitweg meer. En nu ben ik ontzettend dankbaar dat ik nog leef.

Op eigen initiatief meldde ik me aan voor een afdeling die me geschikt leek en binnen twee weken kon ik daar starten. Elf maanden lang heb ik op de Albatros geploeterd. Ik ben uitgedaagd om boos te worden, geconfronteerd in mijn afhankelijkheid naar jongens, ik heb met mijn moeder samen een beeldende therapie module gevolgd om onze afhankelijkheid naar elkaar los te laten en ik heb vooral heel veel geleerd over mezelf. Niet alleen van de socio’s daar, maar vooral van mijn groepsgenoten. De mensen die ik daar heb leren kennen, zijn als een tweede familie voor me en een paar van hen zullen mijn vrienden voor het leven zijn. Dat weet ik zeker! Ik ben heel dankbaar voor de tijd op de Albatros, want sinds toen vermijd ik geen sociale situaties meer. Ik kom in actie, ik geniet van het leven, ik durf beslissingen te nemen zόnder mijn moeder en ik heb een netwerk om mij heen van mensen die mij kennen zoals ik écht ben.

Inmiddels zijn we 3 jaar verder en heb ik alweer een hoop stappen gezet. Vooruit, maar natuurlijk ook achteruit, dat hoort erbij. Ik kan nog een hoop leren op het gebied van grenzen stellen, zelfwaardering, perfectionisme en toch ook nog die (on)afhankelijkheid. Op dit moment heb ik een prachtig huis met fijne huisgenoten, een lieve kat, ik ga bijna mijn studie kinderopvang afronden, ik heb de liefde van mijn leven gevonden en elke dag weer ben ik blij dat ik de kans krijg om iets van dit leven te maken. Want ik wil leven. Leve het avontuur!