Ervaringsverhaal Renate

Voor de brochure ‘Zullen we connecten?’ over menselijk contact in de zorg deelde Experienced Expert Renate haar ervaring met hoe verschillend zorgverleners met je omgaan als je het ene of het andere label hebt.

De afgelopen jaren heb ik veel ggz-zorg ontvangen. Van een keer per week een gesprekje tot klinische opnames en alles ertussenin. Hulp hielp steeds niet, waarop nieuwe hulp volgde. Jarenlang heb ik mijzelf afgevraagd wat er mis was met mij. Ik voelde me een mislukkeling en had de ene faalervaring na de andere. Ik voelde mij tijdens alle hulp eigenlijk diep van binnen niet gezien en niet gehoord. De hulpverlening die er was hield stug vast aan de diagnose persoonlijkheidsstoornis. Wanneer ik met een hulpvraag kwam, was het antwoord direct: nee. Mensen met een persoonlijkheidsstoornis zouden niet geholpen zijn bij gerichte hulp, maar moesten leren volledig eigen regie te nemen zonder terug te vallen op een hulpverlener en/of crisisteam, was wat er werd gezegd. Jaren verstreken en ik ging alleen maar achteruit, liep trauma’s op binnen de hulpverlening door miscommunicatie én onbegrip. Het vertrouwen in de zorg raakte ik volledig kwijt.

Later moest ik noodgedwongen de stap zetten naar een andere hulpverlener. Direct werd gevraagd of ik ooit getest was op autisme en dat bleek uit onderzoek. Ineens vielen zoveel puzzelstukjes op zijn plaats. Ook de zorg nam een andere wending, want mensen met autisme hebben juist baat bij meer ondersteuning, meedenken en meer tijd. Gedurende dit hele traject en ook daarna heb ik een kant van de hulpverlening leren kennen die ik nog nooit gezien had. Ik was namelijk niet langer een nummertje waarbij een vast protocol gevolgd werd. Ik was ineens een mens, weliswaar met een rugzak, maar ik werd gezien en er werd meegedacht in wat ik nodig had. Er werd buiten hokjes gedacht, naar mij geluisterd. Als ik ergens een bepaalde visie op had na mijn jarenlange ervaring, dan werd daar naar geluisterd en konden we dat samen onderzoeken. Ook als ik terughoudend was of het te snel ging, doordat mijn vertrouwen een flinke deuk had opgelopen, dan kreeg ik tijd.

Door dit enorme keerpunt, de oprechte interesse van de zorgverleners en het vertrouwen dat hierdoor beetje bij beetje terugkwam, lukte het ook om echt weer verder te gaan kijken naar welke hulp passend zou zijn, aansluitend op mij. Juist door het vertrouwen dat er geboden werd, voelde ik de ruimte dat ik mijzelf kon zijn en ik ook mocht delen zonder dat er geoordeeld werd of direct consequenties aan verbonden zouden worden. Al met al heb dus niet alleen ik een nieuw ‘label’ gekregen, maar ook de zorg zelf heeft voor mij een ander ‘label’ gekregen. De hulpverlening werd ineens menselijk, kreeg ineens de rol van zorg op maat. Dat zou je naar mijn idee altijd moeten krijgen, onafhankelijk van je ‘label’.