Demi – Vechtscheiding en dwangopname

Demi is 19 jaar jong en het gaat goed met haar. Nu wel. Dankzij GGnet in Apeldoorn en een verpleegkundige door wie ze zich begrepen voelde, wist ze uit een diep dal te komen. Ze kan weer met een glimlach naar de toekomst kijken en wil binnenkort beginnen aan een opleiding. Uiteindelijk wil ze in de zorg gaan werken, zodat ze vanuit haar eigen ervaring een positieve bijdrage kan leveren aan kwalitatief goede zorg en anderen diezelfde kansen kan bieden die zij zelf heeft gekregen. In een openhartig interview vertelt zij haar indrukwekkende verhaal.

“Toen ik 9 jaar oud was, lagen mijn ouders in een vechtscheiding. Er was geen tijd en ruimte voor emoties dus die stopte ik weg. Het ging thuis niet goed door de vechtscheiding. Een jaar later kwam ik erachter dat mijn vader een alcoholprobleem had. Zelf kreeg ik een steeds negatiever zelfbeeld en ik kon mijn gevoelens niet goed meer uiten.

Het gevolg was dat ik in een depressie terechtkwam die, toen ik klaar was met de middelbare school, uitgroeide tot een zware depressie met suïcidaliteit. Ik vertelde aan niemand wat er met me aan de hand was. Ik wist het zelf ook niet echt. Mijn moeder begreep niet wat er mis was en hierdoor kregen we veel ruzie. Mijn moeder sleepte me mee naar de huisarts om het hierover te hebben. Ik vertelde de huisarts dat er niks aan de hand was en dat ik geen hulp wilde. De huisarts ging hiermee akkoord. Mijn moeder heeft toen zelf een psycholoog voor mij geregeld. Ik ging hier wel heen, maar ook hier vertelde ik eigenlijk niks. Ik zakte steeds verder weg. Uiteindelijk trok mijn moeder het niet meer en heeft me uit huis gezet. Ik was ten einde raad en deed een suïcide poging. Ik kwam in het ziekenhuis terecht. Er is een psychiater bij gehaald en die heeft besloten dat ik opgenomen moest worden.

Ik werd opgenomen in een kliniek van GGnet. Hier ging ik steeds meer achteruit en werd met spoed gedwongen opgenomen. Na meer dan een jaar werd ik overgeplaatst naar een nabij gelegen zorginstelling van Jeugdzorg. Hier heb ik een half jaar gezeten tot ik 18 jaar werd. Het had allemaal niet geholpen. De strenge aanpak werkte niet voor mij. Ik voelde me vooral onbegrepen. De hulpverleners wisten niet goed hoe ze met mijn situatie om moesten gaan. Hierdoor werd ik op de verkeerde manier benaderd. Zodanig dat mijn gemoedstoestand verergerde. Ik kon bij niemand terecht en belandde daardoor al gauw weer in een crisis.

Wel ben ik beschermd gaan wonen. Ik ben vanaf dit moment meerdere malen in een zware crisis geraakt waarbij ik het leven niet meer zag zitten. Ik heb dus ook weer een aantal crisisopnames gehad. Dit was in de kliniek, waar ik al eerder had gezeten. Uiteindelijk ben ik in behandeling gegaan bij GGnet in Apeldoorn en hier heb ik de hulp weten te accepteren en ben ik mijn leven weer op gaan bouwen. Dankzij de goede ondersteuning en een verpleegkundige van de kliniek die mij begreep klom ik langzaam weer omhoog. Er was veel aandacht voor mij en er werd rekening gehouden met mijn karakter en mijn voorkeuren. Dat heeft enorm geholpen.

Het gaat nu een stuk beter met me. Ik krijg een deeltijdbehandeling en heb al veel geleerd. Zo heb ik geleerd dat mijn emoties er mogen zijn en hoe ik hier goed mee om kan gaan. Natuurlijk voel ik me soms nog slecht of somber, maar ik weet wat ik dan moet doen om dat gevoel weer te laten verdwijnen. Ik heb weer een goed sociaal netwerk opgebouwd. Dit was door de voorgaande jaren helemaal uit elkaar gevallen. Ook heb ik de band met mijn moeder goed weten te herstellen. Ik woon op het moment nog begeleid. Alleen heb ik nauwelijks meer begeleiding nodig, dus we zijn aan het kijken voor een nieuwe woning.

Ik heb een passie voor de zorg gekregen. Daarom ben ik ervaringsdeskundige geworden en wil zo graag een aandeel leveren in de verbetering van de zorg. Ik hoop daarom snel te kunnen starten met een passende opleiding.

Ik denk dat ik dankzij mijn achtergrond hulp kan bieden aan jongeren, ik weet wat de valkuilen zijn. Zo vond ik het lastig om ineens met heel veel instanties te maken te krijgen. Ik had het gevoel dat ik van het kastje naar de muur werd gestuurd. Ik kreeg daarbij wel begeleiding, maar eigenlijk was dat veel te laat, namelijk pas een week voordat ik 18 werd. Ik wist op dat moment dan ook niet waar ik zou gaan wonen. Dat leverde wel wat spanning op. Ik had graag gewild dat de hulp al eerder was gekomen, zodat ik er ook mentaal op voorbereid kon zijn.

Als ervaringsdeskundige deel ik nu deze kennis met gemeenten en professionals. Maar ik hoop ook zelf als professional direct invloed te hebben op het welzijn van jongeren. Ik kijk daar echt naar uit.”

Bron: 16-27