Daphne – Van dichte deuren naar open ogen

Ik ben Daphne, ben 30 jaar oud en heb een verleden in de jeugdzorg en GGZ die niet prettig was en niet ging zoals het zou moeten gaan.

Op mijn 4^de begon het eigenlijk allemaal al: thuis ging het niet goed, mijn ouders wisten niet hoe ze mij moesten opvoeden en behandelen. We hebben toen thuis verschillende hulpverleners over de vloer gehad en de huisarts van toendertijd was er ook bij betrokken. We kregen thuis video-hometraining, dat houdt in dat ze thuis filmpjes maken van hoe het thuis gaat. Ook heb ik speltherapie gehad, waarbij ik toneelstukjes en spelletjes moest spelen. Dat allemaal verbeterde de situatie niet bepaald en mijn ouders wisten nog steeds niet met mij om te gaan. Ik kreeg steeds meer driftbuien en daar reageerde mijn ouders op door mij te mishandelen. Ik werd geslagen, geschopt, aan mijn haren getrokken en soms kreeg ik zelfs een kussen op mijn hoofd geduwd. Ik kreeg de stempel probleemkind.

Op mijn 13^de ging het thuis echt niet meer. Ik kreeg de stempel onhandelbaar en de mishandelingen werden steeds erger. Uiteindelijk heeft de kinderrechter besloten dat ik uit huis moest. Ik weet het nog heel goed, want 6 dagen na mijn 13^de verjaardag gebeurde het. Ik had ‘s ochtends al een raar gevoel, maar mijn ouders wilden niet zeggen wat er was. Toen werd er aangebeld, het waren twee mensen van Bureau Jeugdzorg om mij op te halen. Ik raakte in paniek omdat ik van niks wist. Toen ze mij in hun auto wilden duwen wist ik weg te komen en ben ik weg gerend naar een vriendin. Uiteindelijk hebben ze mij daar gevonden en daar opgehaald. Ze brachten mij naar een internaat waar ik twee jaar heb gezeten. Vanuit daar ging ik weer terug naar huis.

Op mijn 15^de, toen ik net 3 maanden weer thuis woonde, ging het weer mis. De mishandelingen vonden weer plaats en alles herhaalde zich eigenlijk weer. Ik was het probleem, dus ik moest weer weg. Ik ben toen weer uit huis gehaald en werd in een jeugdgevangenis geplaatst, omdat ze geen andere plek voor mij hadden.

Die dag, ik zal dat nooit meer vergeten. Mijn vader belde mijn moeder om het te vertellen, mijn moeder was het er niet mee eens en is toen de hele dag met mij en mijn neefje, die toen bij ons logeerde op stap gegaan zodat ze ons niet konden vinden. Toen mijn vader thuiskwam van zijn werk bij de politie, want hij was tenslotte ook nog eens een politieagent, bracht hij mijn neefje naar mijn tante toe. Daar deed ik nog een poging om weg te lopen, maar dat lukte niet. Mijn vader pakte mij, zette mij in de auto en reed weer naar huis. Eenmaal thuis belde hij zijn collega’s en de mensen van jeugdzorg dat wij thuis waren en ik opgehaald kon worden.

Even later ging de deurbel en stonden er zes politieagenten binnen die mij in de handboeien op kwamen halen. Op elke hoek van de straat stond een politieauto voor het geval dat ik weg zou lopen. Ik was namelijk op mijn vorige internaat best vaak weggelopen en dat risico wilden ze nu niet nemen. Ik werd in een politieauto geduwd, ik schreeuwde dat ze me los moesten laten en ik niet mee wou, maar toch gebeurde het. Ze brachten mij naar het politiebureau waar ik een paar uur heb gewacht tot ik opgehaald werd door een justitiebusje. Dat busje bracht mij naar de jeugdgevangenis.

Daar aangekomen werd ik in een cel gezet en moest ik wachten tot ze me kwamen ophalen. Even later kwamen ze om mij op te halen, ik moest eerst op de foto en daarna mijn kleren uit doen en douchen. Terwijl ik stond te douchen werden mijn kleren nagekeken. Na het douchen moest ik drie keer bukken en mocht mij weer aankleden. Daarna werd ik naar de groep gebracht en mocht ik 10 minuten met mijn ouders bellen. Na dat telefoontje werd ik naar mijn cel gebracht. Ik had buiten een knuffel en mijn pyjama verder helemaal niks, want de rest van mijn spullen moesten eerst nagekeken worden. Toen ik op mijn cel zat begonnen de groepsgenoten op hun deur te bonken en te schreeuwen “een nieuwe, een nieuwe en wie ben jij”. Ik was doodsbang en verdrietig. Waar was ik beland? Ik had niks gedaan en moest de gevangenis in. Ik heb uiteindelijk een maand daar gezeten.

Na de jeugdgevangenis werd ik op een besloten groep geplaatst waar ik ongeveer 1,5 jaar heb gezeten. Daarna heb ik nog een aantal plekken gehad en ben ik nooit meer terug thuis geplaatst. In totaal zijn dit 11 plekken bij elkaar geweest.

Nu woon ik zo een 8 jaar op mezelf en heb ik heel wat therapieën gehad, ook ambulante begeleiding thuis. Nu gaat het op zich goed met mij. Ik heb nog wel contact met mijn ouders, maar dat gaat helaas nog steeds niet altijd even goed.

Door een kennis ben ik bij ExpEx terechtgekomen en doe ik daarnaast ook al het een en ander om mijn ervaringen te delen. Zo heb ik een gastles bij een EHBO-vereniging mogen geven en een voorlichting bij de politie. Mijn doel is om mijn verhaal naar buiten te brengen en daarmee ogen te openen en verandering/verbetering te creëren in de zorg. Ik heb nu zelfs een baan aangeboden gekregen, waarin ik dit kan toepassen en mag daar als het goed is binnenkort beginnen.