De loslatende controlfreak

Bo heeft dit blog geschreven voor Stichting Hoezo Anders, waar zij lid is van de jongerenraad.

Veel mensen willen graag het gevoel hebben dat ze een beetje controle over hun leven hebben; dat ze zelf iets voor elkaar kunnen krijgen. Ik ben daar geen uitzondering op. Oké, toegegeven: mijn behoefte aan controle gaat verder dan ‘een beetje’; ik val meer in de categorie ‘controlfreak’.

Dat gaat verder dan willen weten hoe laat ik ergens moet zijn of, – zoals vroeger – het liefst zélf die lastige huiswerkopgave willen oplossen. Het betekent dat ik – als ik zou gaan turven – ongeveer een keer of zes per dag in mijn agenda kijk hoe de aankomende periode eruit gaat zien en dat ik, al zit de stress me op dat moment tot aan het plafond, toch zélf die gebruiksaanwijzing in plaatjes wil snappen.

Toch is er voor mij ook een uitzondering op die regel: het vinden van de weg. Mijn ruimtelijk inzicht is simpelweg zodanig slecht, dat ik zelfs met twéé navigaties aan het nog voor elkaar krijg om vier kilometer uit de route te lopen. Wanneer ik met anderen ben, laat ik die taak dus gráág aan hen over.

Zo was ik laatst met drie vrienden een dagje in de Efteling. Ik word, ondanks dat ik aan het eind van de dag kapot ben van alle indrukken, oprecht gelukkig van een dagje pretpark: de vrolijke meezingmuziekjes die je vervolgens drie jaar in je hoofd hebt, de geur van vette friet of popcorn op elke hoek van het park en het gevoel hebben dat je naar een dokter moet als je zonet als een idioot door elkaar bent geschud in de achtbaan.

Het begint al met binnenkomen: wij worden, omdat we met twee rolstoelers zijn, opgevangen bij een speciale entree. Ondertussen pikken we nog even een kaart van het park mee – ik doe dat meer als souvenir dan dat ik hem daadwerkelijk gebruik – en stippelen een ‘strategie’ uit. Althans, dat doen mijn vrienden: “jullie kunnen kaartlezen? Mooi!”. Mijn bijdrage aan dit gebeuren gaat niet verder dan: “zullen we nog een keer in de Carnaval Festival?”, of: “zullen we gaan eten?”.

Aan het eind van de dag heb ik werkelijk geen idee waar in het park ik ben geweest en waar attracties zich ten opzichte van elkaar bevinden. Ik kom niet verder dan dat de Carnaval Festival en de Vogelrok dichtbij elkaar liggen – die liggen immers náást elkaar.

Of ik het dan moeilijk vind om zo op de kaartleeskunsten van andere mensen te vertrouwen? Ondanks de wetenschap dat ik het zelf écht niet kan; toch wel een beetje. Het betekent voor mij dat ik moet accepteren dat ik simpelweg niet alles kan; soms net een beetje meer hulp nodig heb dan je op basis van mijn leeftijd of bijvoorbeeld opleidingsniveau zou verwachten.

Elke keer dat ik niet mijn nieuwe apparaat sloop omdat ik op tijd om hulp heb gevraagd; elke keer dat ik er niet als een clown bijloop omdat ik iemand ánders vroeg mijn make-up te doen en elke keer dat ik geen dikke voeten heb omdat ik op tijd de weg heb gevraagd, voelt dan ook als een kleine overwinning.