Brief van een Amsterdamse ExpEx voor de jeugdbescherming

Een Amsterdamse ExpEx heeft voor een open podium bij de Jeugdbescherming een brief geschreven. Het gaat over haar eigen ervaringen met de Jeugdbescherming en wat ze wenst als kindbelofte voor alle jongeren momenteel. Deze brief wordt door de Jeugdbescherming gebruikt om een nieuwe visie te creëren.

Ieder kind verdiend een warm en liefdevol thuis, Met ouders die van je houden en om je geven. En vechten voor een goede toekomst. Helaas is dat vaak niet het geval. Niet omdat ouders het niet willen maar het niet kunnen. Te bang zijn om hulp te vragen, te bang zijn om te falen. Vaak zit er ook schaamte bij, door een zeer belast verleden bij één van de ouders. En nooit de juiste hulp te hebben gekregen en daardoor trauma’s hebben ontwikkeld, en/of een persoonlijkheidsstoornis en daar jaren mee rond lopen.

Schulden spelen vaak ook een rol. Kinderen zijn dan de dupe van problemen die in een gezinssituatie afspelen en daardoor een belast leven lijden. Waardoor kinderen gedrag ’s problemen laten zien, maar meestal gaat het om een trauma. Vaak wordt er niet gezien dat er problemen in de thuis situatie zijn, en wordt er gekeken naar het kind en hoe het zich gedraagt. En komt er al snel een naamplaatje Gedragsstoornis. Maar het is een schreeuw om aandacht dat het zich onveilig voelt, en triggers ervaart. En niet weten hoe dit aan te geven en daardoor te vluchten, vechten of bevriezen. Vaak kunnen ouders hier niet mee omgaan en escaleert de situatie, en wordt het kind alleen maar bozer en is het zichzelf niet meer. Ze zijn opzoek naar liefde en structuur die ze niet kunnen krijgen. en niet wetende hoe ze die liefde moeten vragen en zich steeds afgewezen voelen. Dit gebeurt vaak achter gesloten deuren. Waardoor er ook vaak problemen ontstaan op school en in de directe omgeving.

Ik schrijf dit omdat ik zelf een heel erg belast verleden heb gehad, en niet werd erkend dat het aan de thuis situatie lag. Maar dat ik het probleem kind was. Daardoor bleef de situatie escaleren en kreeg ik alleen maar meer gedragsproblemen. Maar dat is het verleden, dat kunnen we helaas niet meer terug draaien. Maar U als jeugdbescherming en gezinsmanager kan de toekomst van het kind wel veranderen. Een kind weer hoop geven, een veilig en een warm thuis bieden, een toekomstperspectief geven.

Luister naar het kind, durf het gesprek aan te gaan en betrek het hele gezin. Soms is alleen een luisterend oor al voldoende om het kind zich gehoord te laten voelen. Soms wil je als kind niet praten ben je te bang om te vertellen wat er thuis gebeurd, bang om gestraft te worden of wat als mijn ouders er achter komen dat ik heb gesproken. Dat maakt het vaak lastig om er achter te komen wat er precies gaande is in de thuis situatie.

Soms is het een kwestie van je eigen hart volgen en voelen wat goed is voor het kind. Een band opbouwen met het kind, een netwerk rond om het kind heen creëren. Zorgen dat het kind kan sporten of z’n hobby kan uitoefenen. Maar alleen hulp voor het kind zal de thuis situatie niet verbeteren. Ook ouders hebben professionele hulp nodig, erkenning en vaak ook een goed netwerk die af en toe kan bij springen of advies geven. Maar ook om een luisterend oor te bieden.

Ik ben van mening dat wij de toekomst van het kind in onze handen hebben en dat wij een verandering kunnen brengen als we samen de handen in 1 slaan. Samen werken met ervaringsdeskundigen en ook het kind een stem geven. Als gezinsmanager van jeugdbescherming ook je eigen ervaring er soms bij betrekken en niet altijd een zakelijke rol nemen. Maar wat zou jij doen als dit jou kind was, een kennis of een familielid? Elk kind en elk gezin heeft een andere gebruiksaanwijzing soms is het zoeken naar wat het beste helpt, maar geef vooral niet op!

Ik wil u bedanken voor het luisteren naar mijn brief.

Met gelijkwaardige groet,
Een Amsterdamse ExpEx