De noodzaak maakt een tragedie: We hebben de jeugdzorg zodanig verwaarloosd dat het nodig is om iets te veranderen. Een bijkomstigheid is de noodzaak van actie, spandoeken en lawaai. De huidige staat van jeugdzorg was namelijk niet genoeg om politiek Den Haag op z’n kop te zetten. Alle kinderlevens op het spel zorgen op zichzelf niet voor genoeg druk, daar is een staking voor nodig.

Op dagen als deze voel ik een complexe mengeling van emoties.

Dagen als deze confronteren mij met ons verlies. Niet alleen de minister wordt op de feiten gedrukt, ook ik als ex-jongere moet eraan geloven. Het gaat zó slecht dat 5500 jeugdwerkers vandaag het werk neerleggen. Ik denk dan allereerst aan mijn overleden vrienden, de jongeren die vandaag niet hebben kunnen zien. Kort daarna volgt een storm aan beelden van jongeren die het halsoverkop redden, dak- of thuisloos zijn, of verslonden worden door hun psychiatrische problematiek terwijl ze op een wachtlijst staan. Als er geen vermijden meer aan toe is denk ik aan mezelf, aan alle hulpverleners die mij door omstandigheden niet hebben kunnen helpen en de gevolgen die dat met zich meebrengt. Het is echt 5 over 12.

Op dagen als deze voel ik meer dan pijn of teleurstelling. De ernst van de situatie doet mijn maag omkeren, maar de verwarring ontstaat wanneer mijn hoofd zich vult met meer dan negativiteit. Trots eist z’n plek op. Trots op alle jeugdzorgwerkers die, ondanks de lopende crisis, nog werken in de sector. Begrip voor alle jeugdzorgwerkers die inmiddels een andere kant op zijn gegaan. Ik voel samenhorigheid bij het zien van de foto’s op Facebook en Linkedin. En mijn vuur ging aan van de spandoeken met activistische teksten en de bedrukte shirts die gedragen worden.

Vorig jaar stonden ze er ook, de jeugdzorgwerkers. Dit jaar staan ze er met meer. Hoewel het een trieste gewaarwording is dat het een jaar later nog steeds nodig blijkt, vind ik het immens indrukwekkend om te zien dat er niet losgelaten is.

Dus jeugdzorgwerkers, bedankt voor de offers die jullie dagelijks maken en de zorg die jullie leveren. Bedankt voor het niet begraven van de strijdbijl.

Een jaar geleden sprak Jason op de FNV Jeugdzorgmanifestatie in Den Haag: