Yacintha is twintig jaar als ze met knikkende knieën het gesprek voor de ExpEx-cursus ‘Werken met je eigen ervaring’ binnenstapt. Ergens vreemd, gezien ze twee maanden daarvoor bij het intakegesprek van de ‘volwassenenvariant’ compleet doorgezaagd werd, maar er nog net niet fluitend doorheen kwam. In de periode tussen die twee gesprekken raakt ze echter opnieuw depressief: een ziekte die haar bepaald niet onbekend voorkomt.

Twee dagen voor haar derde training gebeurt er iets waar ze ergens in haar achterhoofd altijd rekening mee hield, maar wat ze tegelijkertijd zo diep mogelijk probeerde weg te stoppen: haar vader maakt een einde aan zijn leven. Na de eerste periode van shock, ontsteltenis en een heleboel geregel, krijgt Yacintha van de ene op de andere dag ook (opnieuw) last van suïcidale gedachten. Het blijft niet bij één dag: de relatief milde depressie die nog redelijk beheersbaar was, verandert in een allesoverheersende, diepe depressie.

Gek genoeg komt Yacintha, nota bene tijdens een vliegreis naar de Canarische Eilanden, op het idee om haar ervaringen op te schrijven en deze als boek uit te brengen. Wat begint met een schriftje met aantekeningen, eindigt in een manuscript van bijna tweehonderd pagina’s: Dagboek van een (anti)depressivo En uiteindelijk komt het boek daadwerkelijk uit. Met dit boek hoopt ze mensen, zowel degenen die zelf aan depressie lijden als hun naasten, een beetje steun – en wellicht zelfs een heel klein beetje hoop te geven.

Gedurende haar schrijfproces komt ze er bovendien achter dat dáár haar passie ligt. En hoewel ze na ruim twee jaar nog steeds niet van haar depressie af is, maakt die passie dat ze nu wel wat vaker weer een beetje perspectief ziet.